refleksje z procesu adopcji

Rozdawanie prac okazuje się dla mnie jedyną formą obrotu własnymi wytworami.Zaczynam rozumieć, że po prostu nie umiem żądać za nie pieniędzy. To trochę tak jakbym kazała sobie płacić za oddychanie. Te rzeczy są jakby ubocznym efektem metabolizmu, dlatego nie odczuwam ich straty. Dziwi mnie najbardziej, kiedy ktoś twierdzi, że to tyle pracy. Nie czuję tego. Sam fakt, że ktoś chce mieć coś, co z siebie ,,zrzuciłam,, jest dla mnie niesamowitą radością. Wierzę, że osoba, która decyduje się na zabranie danego obiektu naprawdę chce go mieć a tym samym, nie zrobi mu krzywdy. Mam też wrażenie, że będzie go lepiej traktować (nadawać mu większą wartość) niż ja. Ciekawe jest obserwowanie z jaką ostrożnością i wahaniem ludzie biorą coś, za co nie muszą niczego dawać w zamian. Całkowity brak wiary w bezinteresowność i pozamaterialność.