the needs of first order / potrzeby pierwszego rzędu

ŚWIADOMOŚĆ (realność), nasz chleb powszedni, podstawa trwania w materialnym świecie, boleśnie namacalna, sztywna i pewna siebie. Pozornie dostępna dla wszystkich i za małą cenę wymaga jednak pewnych starań, nieustannej pracy poznawczej. Nieświadomość (iluzja) jest rarytasem, kolorowym łakociem, który smakuje tylko w małej dawce, na deser, kiedy podstawowy głód został zaspokojony.

my small archeology / moja mała archeologia

my small archeology / moja mała archeologia

Generalnie denerwuje nas tzw. papierologia, biurokracja, jednak są pewne dokumenty, zaświadczenia, które wydają pewne wyroki na życie, ustawiają je stanowiąc swoiste dekalogi. Rzecz ujęta na papierze boleśnie się urealnia. W moim życiu był jeden szczególny papier-diagnoza, który wrył się w moje ,,ja,,. Próbuję taeraz przekonstruować tą układankę, rozbijając ją na elementy i składając na nowo. Jednak materialność tej gry jest dla mnie tak ważna, że niejako ryję napisy na kamieniu (gipsie), żeby mimo wszystko przetrwały. Chcę przebudowy ale nie zniszczenia. Jak ekshibicjonista, który chce pokazać i zarazem zakrywa, kombinuję z odbiciem lustrzanym zapisu. Dając odbiorcy do dyspozycji lustro, pozwalam mu poznać, licząc też nieco na to, że nie każdy zdobędzie się na  wysiłek dociekania.

Tak to idą te moje myśli w różnych kierunkach, puszczone całkiem wolno. Nie wiem, na ile nadal jest to związane z ciałem, biologią ale specjalnie nie przejmuje mnie to. Czasami tylko boli mnie fakt, że ktoś definiuje moje działania na podstawie najwcześniejszych ich etapów, które odczuwam jako pradzieje:)

merciless destruction / bezlitosna destrukcja

Nie wiem z czego to wynika ale nie mam szacunku do moich prac. Bezlitośnie je przekształcam je lub niszczę, gdy tylko odleżą mi się w polu widzenia. W niespodziewanym momencie coś wydaje mi się już stare i nieaktualne. Może rokować szanse dematerializacji lub zasługiwać na wyrzucenie. Często proces przechodzenia pracy w pracę może być dość długi. Nie lubię wokół siebie gromadzić, dlatego nieustannie staram się porządkować przestrzeń. Zabawne są sytuacje, kiedy ktoś wyraża zainteresowanie jakimś obiektem a jego już dawno nie ma. Po prostu się spóźnił i tyle. Jedynym więc sposobem uratowania moich prac jest odebranie mi ich w porę:)

sen o białym stole

Przyśnił mi się dziś niespodziewania długi biały stół, pusty i zimny, taki który stanowił podział nie do przejścia. Zamiast łączyć, dzielił, zamykając przestrzeń. Widziałam 2 światy, po obu jego stronach i uwięzionych w ich obszarze ludzi. Na początku widziałam w tym rodzaj scenografii ale po przebudzeniu stwierdziłam, że ludzie zaśmiecają tą klarowną przestrzeń. Zatem scenografia bez aktorów, to jest moja skłonność. Po kawie zamknęłam, podsuniętą przez Morfeusza, wizję w plan 2 instalacji, które, jak wszystkie sąsiadki z mojego zeszytu, trwają w nadziei realizacji.

show is going on

Wszystkich zaniepokojonych rozrzedzeniem moich wpisów uspokajam, iż jestem w trakcie produkcji gałek ocznych ( i nie ma sensu wrzucać zdjęć rosnącej ich ilości). Głowę zaprząta mi też koncept marcowej wystawy w toruńskiej Wozowni. Postanowiłam  pogrzebać we własnym życiorysie, czego rezultaty niebawem.