application, decoration of importance / aplikacja (dekoracja, która znaczy)

znów zbieram ślady cudzej tożsamości, tym razem dłonie
te, które stykają się z moją najczęściej, dosłownie i w przenośni
każda z nich jest inna, tak, jak nie powtarzalne są wszelkie inne poszczególne części ciała
choć w ogólności, ,,złożeni do kupy,, wszyscy jesteśmy tym samym, człowiekiem

wyszywam te ,,szkice z natury,, na siebie, oddając tym samym dość znaczący w życiu gest, pocieszenia, zapewnienia o byciu
i wyszywam je tworząc ,,dekorację,, i implant rzeczywistości zarazem
moja dłoń jest naznaczona bielą, zanika w tle materiału, bo w gruncie rzeczy, nie o mnie tu chodzi
każda kolejna wyszyta jest kolorem wybranym przed właściciela dłoni lub przez niego wyraźnie preferowanym
tworzy się swoisty wykres, który z czasem przestaje być czytelny
linie się przeplatają, nakładają na siebie
walczą o uwagę i pierwszeństwo
aplikacja staje się gruba, mięsista, solidna, przestrzenna
choć ,,ja,, w niej zanika

sm(o/a)ki życia

W pudełkach, pudełeczkach, opakowaniach jest jakaś magia, przynajmniej ja mam do nich słabość.
Można coś zamknąć, uporządkować. Łatwiej w tej formie przechowywać ale też przekazywać.
To co innego niż ambalaż (choć ta Kantorowska metoda też mnie fascynuje), nie chodzi bowiem o szczelne zamykanie, tworzenie tajemnicy sugerowanej jedynie kształtem paczki. Moje pudełka są jawne, zwykle otwarte lub wręcz transparentne. To takie trochę klatki na idee, weki mentalne.

Teraz znalazłam bardzo wdzięczne w rozmiarach i formie pudełeczka po dziecięcych smoczkach.
Zrobiłam więc własny wsad, ,,smoczki nie smaczne,, dla dużych dzieci. Tak niezbędnie zbędne, jak zwykłe smoczki dla maluchów.

hostie pogańskie (closed system of data / zamknięty system danych)

System się wyklarował i oczyścił, podlega pozycjonowaniu ale nie da się go zmienić (bez budowania od podstaw).

Dane są:

 prawda

 nadzieja

 samotność

 wolność

 cisza

 praca

 ambicja

 odwaga

 siła

oryginalność

Wszelkie podobieństwo do cudzych systemów jest przypadkowe.

hostie pogańskie

 Z przedmiotami podobnie jak z ludźmi, czasem istnieją uporczywie obok, a dopiero po długim czasie odkrywa się ich wartość.
Tak właśnie obrosłam w płyty cd - nośniki danych a tym samym pewnych wartości. W dodatku idealnie okrągłe i czysto lśniace.
Leżały tak i leżały uporczywie napraszając się wyobraźni aż upór się opłacił.
Skojarzyłam z hostią. Bo kształt, bo nośnik znaczeń, bo ważne acz czasowe.

 Tak to powstaje kolekcja hostii pogańskich, sakralizacja konsumpcji.
Wybrałam z zestawu wartości uniwersalnych te, które dla mnie osobiście są najważniejsze i wyryłam je na powierzchni płyt, totalnie uniemożliwiając tym samym odtwarzanie zapisanych tam danych. Jednym słowem, moje na wierzchu:)

 Hostie otrzymują należytą oprawę, umieszczane w białych poduszkach, niczym relikwie codzienności.
Ile ich będzie? Tyle, ile ważnych dla mnie słów.

Póki co, nadal ryję i szyję:)

different kind of fit / inny rodziaj dopasowania

W dzieciństwie nie znosiłam puzzli podświadomie, teraz zaś mogę to robić całkiem świadomie.
Ta ich bezsensowna jednoznaczność.
Od początku jest jasne, co mam być rezultatem. Narzucony z góry, najczęściej kiczowy do bólu obrazek.
Siedzi człowiek godzinami i mozoli się kombinując, jak dopasować fragmenty tak, by powstał jedyny słuszny wizual.
Najgorsze, że jak już złoży, co trzeba i spojrzy z góry, to poczuje ,,ukłucie,, rozczarowania. Tyle zachodu dla takiego gniota? Co z tym teraz? Rozłożyć i układać jeszcze raz? Nie, to już przesadny sadyzm. Może ,,obdarować-uszczęśliwić,, kogoś innego? Ewentualnie wyrzucić, takie to wszak brzydkie. W prawdzie nieco żal wysiłku ale co tam, przecież można otworzyć kolejne pudełko z koszmarnym schematem.

Lubię tylko gry, w których reguły są moje. Nie interesują mnie darowane rozwiązania, choćby wszystkim wokół się podobały.

Wreszcie ,,zemściłam,, się na puzzlach, wywróciłam je do góry dnem, wybebeszyłam, wbijając w moją własną kulturę.

how much pain can bear beauty / ile bólu zniesie piękno 3 (lifting)

Mimo iż konsekwentnie mięso i pochodne budzą we mnie niechęć, jako pokarm. Nieustannie jednocześnie fascynuje mnie  w roli tworzywa, medium. Praca z ,,martwym,, daje specyficzne odczucie demiurgicznej porażki. Niby tworzy się coś nowego, buduje z materii organicznej a jednak powstaje jedynie ersatz, symulacja życia poprzez śmierć.

Jest w tym pewien rodzaj magii, iluzji chwilowego ,,posiadania,, żywego. Pojawia się nie opisany rodzaj energii, doza agresji podparta bezwolnością ,,relikwii,,.

Krążę wokół tej materii właściwie bez przerwy. Mam i nie mam na to wytłumaczenia.

Tym razem ,,wizualny ból,, dotyczy 2 rodzajów żywej materii: drewno + skóra.

Okrągły kawałek drewna stanowi swoisty zarys absolutu - kuli ziemskiej. Rozpięłam na nim ,, kontynenty,, skóry, mocując je silnie gwoźdźmi.

Jak zwykle, paradoksalnie, przerażające działania dały bardzo estetyczny efekt. W sumie przecież śmierć jest piękna.

Obraz zmienia się w czasie, gdyż skóra, potraktowana saletrą schnie, zmienia kolor, zespala się z drewnem.

Dodaję zdjęcia etapu rozwoju pracy spokrewnionej z powyższą.