Mimo, iż poczyniłam sobie towarzyskie pustki, wysyłając indywidualne prośby o teorię do NICzego:), experyment ten już nasuwa pewne wnioski.
1. Większość imienne zaproszonych w ogóle nie zareagowała, co może wskazywać na :
a. nie odebranie wiadomości
b. odebranie i uznanie, iż oszalałam i lepiej nic nie pisać, żebym się nie przyczepiła:)
2. Jedna osoba (związana z krytyką i kuratorowaniem na co dzień) napisała, iż
,,nie pisuje o niczym,,
trzeba tu podkreślić, iż chodzi tu o
nic a nie
NIC, co wskazuje na to, iż tak wysoce deprecjonuje
NIC, iż przyznaje mu wszelkie cechy realnego niczego; nie jestem bynajmniej obrażona:)
Zapytałam dociekliwie, jak rozpoznaje, kiedy ma do czynienia z
niczym.
,,Intuicyjnie,, - odpowiedź niby oczywista i jakże potwierdzająca maksymalny subiektywizm wartościowania sztuki
Dlatego tejże osobie bardzo dziękuję:) każdy głos jest lepszy niż
nic/NIC:)
3. jest też mała grupka, która grzecznie nie odmawia i obiecuje kiedyś coś.......jej członkowie, będą teraz zakłopotani w jakimkolwiek kontakcie ze mną a być może będą go nawet unikać:)
4. pozostają jeszcze ci, którzy
,,nie piszą,,
Może właśnie w tym jest problem, wczoraj miałam okazję rozmawiać o sztuce z grupą warsztatową, średnio zorientowaną w sztuce, każdy był w stanie się wypowiedzieć, choćby mówiąc, że nie rozumie, nie lubi, deprecjonuje.
Co jest takiego strasznego w pisaniu????
Przecież nigdzie nie zaznaczałam, że o NICzym trzeba pisać dużo i dobrze:)
(wiotkie materie obciążone NICzym)
Nie wierzę, że nie da się o nim nic wymyślić, w czym jest gorsze od np. obrazu z gównem???
