different kind of fit / inny rodziaj dopasowania

W dzieciństwie nie znosiłam puzzli podświadomie, teraz zaś mogę to robić całkiem świadomie.
Ta ich bezsensowna jednoznaczność.
Od początku jest jasne, co mam być rezultatem. Narzucony z góry, najczęściej kiczowy do bólu obrazek.
Siedzi człowiek godzinami i mozoli się kombinując, jak dopasować fragmenty tak, by powstał jedyny słuszny wizual.
Najgorsze, że jak już złoży, co trzeba i spojrzy z góry, to poczuje ,,ukłucie,, rozczarowania. Tyle zachodu dla takiego gniota? Co z tym teraz? Rozłożyć i układać jeszcze raz? Nie, to już przesadny sadyzm. Może ,,obdarować-uszczęśliwić,, kogoś innego? Ewentualnie wyrzucić, takie to wszak brzydkie. W prawdzie nieco żal wysiłku ale co tam, przecież można otworzyć kolejne pudełko z koszmarnym schematem.

Lubię tylko gry, w których reguły są moje. Nie interesują mnie darowane rozwiązania, choćby wszystkim wokół się podobały.

Wreszcie ,,zemściłam,, się na puzzlach, wywróciłam je do góry dnem, wybebeszyłam, wbijając w moją własną kulturę.