postcards from Itaka / pocztówki z Itaki

 Jak zwykle pobyt w domu rodzinnym wiąże się z doglądaniem ,,trzódki,, własnej, rejestrowaniem zmian, jakim ona podlega, dojrzewania.

 Tak zatem wyglądają obecnie ,,żywe,, portrety estetycznych ikon. Moim zdaniem Angelina nigdy nie wyglądała lepiej:)

 A tak starzeje się mój wizerunek, beze mnie.

 Tu zaś dowód na to, że człowiek jest istotą z gruntu kreatywną, nawet jeśli zapiera się, że nie. Otóż mój brat ,,rzucił,, moją ukochaną rzeźbę na nadpalone ramy. Pewnie nie zauważył, jak pięknie z ich geometrią zagrały sczerniałe łączenia sylwety:) Wniosek z tego taki, że warto pozostawić własne prace w polu działań innych. Kto wie, może zacznę podrzucać inne swoje wytwory w różne otoczenia:)

 Postanowiłam ujawnić oblicze mojej prywatnej Itaki. Bo to dzięki niej jestem, jaka jestem. Ta pustka, przestrzeń, stagnacja mają kluczowe znaczenie, mam je w sobie, w każdym wielkim mieście.